ৰামায়ণ এখন প্ৰাচীন ভাৰতীয় মহাকাব্য য'ত বিষ্ণু দেৱতাৰ অৱতাৰ হিচাপে গণ্য কৰা ৰাজকুমাৰ ৰামৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰা হৈছে। কাহিনীটোত ৰামে ৰাৱণে অপহৰণ কৰা পত্নী সীতাক উদ্ধাৰৰ বাবে অসুৰ ৰজা ৰাৱণৰ সৈতে যুঁজিছে। ভাৰতীয় সাহিত্যৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ মহাকাব্য হিচাপে গণ্য কৰা ৰামায়ণক হিন্দু ধৰ্মৰ পবিত্ৰ গ্ৰন্থ হিচাপে শ্ৰদ্ধা কৰা হয়।
বাল্মীকি ঋষিয়ে সংস্কৃত ভাষাত ৰচনা কৰা এই ৰামায়ণখন প্ৰায় ২৪,০০০ শ্লোকেৰে গঠিত। ইয়াত সাতখন পুথি বা কাণ্ডত বিভক্ত হৈ ৰামৰ জন্ম, সীতাৰ সৈতে বিবাহ আৰু ৰাৱণৰ সৈতে তেওঁৰ যুদ্ধৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰা হৈছে। কাহিনীটোত ৰামৰ ভাতৃ লক্ষ্মণ আৰু ভৰতৰ লগতে তেওঁৰ নিষ্ঠাবান দাস হনুমানৰ কথাও কোৱা হৈছে।
ৰামায়ণ হিন্দু সাহিত্যৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ গ্ৰন্থ আৰু ইয়াক নৈতিক আচৰণৰ আৰ্হি হিচাপে দেখা যায়। ইয়াত ধৰ্ম বা ধাৰ্মিকতাৰ গুৰুত্ব আৰু আনুগত্য, সাহস আৰু আত্মনিয়ন্ত্ৰণৰ মূল্যৰ বিষয়ে শিকোৱা হৈছে। ভাল বেয়াৰ মাজৰ সংগ্ৰাম আৰু বেয়াৰ ওপৰত ভালৰ চূড়ান্ত জয়ৰ ৰূপক হিচাপেও কাহিনীটোক দেখা যায়।
সামৰণিত ক’ব পাৰি যে ৰামায়ণ হৈছে এখন প্ৰাচীন ভাৰতীয় মহাকাব্য য’ত বিষ্ণু দেৱতাৰ অৱতাৰ হিচাপে গণ্য কৰা ৰাজকুমাৰ ৰামৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰা হৈছে। ভাৰতীয় সাহিত্যৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ মহাকাব্য হিচাপে গণ্য কৰা হয় আৰু হিন্দু ধৰ্মৰ পবিত্ৰ গ্ৰন্থ হিচাপে ইয়াক শ্ৰদ্ধা কৰা হয়। কাহিনীটোত ধৰ্ম বা ধাৰ্মিকতাৰ গুৰুত্ব আৰু আনুগত্য, সাহস আৰু আত্মনিয়ন্ত্ৰণৰ মূল্যৰ বিষয়ে শিকোৱা হৈছে। ইয়াক ভাল আৰু বেয়াৰ মাজত সংগ্ৰাম আৰু বেয়াৰ ওপৰত ভালৰ চূড়ান্ত জয়ৰ ৰূপক হিচাপেও দেখা যায়। ভাৰতীয় সংস্কৃতিত ৰামায়ণৰ যথেষ্ট প্ৰভাৱ পৰাৰ লগতে চিত্ৰকলা, ভাস্কৰ্য, নাটককে ধৰি বহুকেইটা কলাত্মক আৰু সাংস্কৃতিক কৰ্মৰ অনুপ্ৰেৰণা যোগাইছে।